Blog

Nie od dziś wiadomo, że warzywa i owoce to podstawa zdrowej diety. Włączając je do każdego posiłku możemy bowiem znacznie zmniejszyć ryzyko rozwoju wielu poważnych chorób. Aby Twoje zdrowie skorzystało na tym jeszcze bardziej – jedz surowo! Postaw przede wszystkim na surowe owoce oraz ziarna, orzechy i zielone warzywa liściaste. Surowe warzywa i owoce to przecież skarbnica witamin i minerałów oraz spora dawka zdrowia. A to najlepsze co możesz dziś otrzymać! Jedzone na surowo zachowują najwięcej wartości odżywczych i witamin, a dodatkowo mają niższy indeks glikemiczny niż po obróbce termalnej. A niektóre z nich są też słodsze i bardziej chrupiące, kiedy zjadasz je surowe.
Metody, które służą przedłużeniu trwałości, czyli pasteryzacja, gotowanie czy mrożenie produktów, zabijają enzymy zawarte w świeżym jedzeniu. Dokładnie tak samo jak obróbka cieplna. Im w wyższej temperaturze gotujemy, pieczemy i smażymy, tym skuteczniej eliminujemy enzymy. Giną też wtedy witaminy i inne wartościowe dla organizmu składniki. A właśnie produkty surowe są najlepszym źródłem czynnych enzymów.
Jedząc surowe warzywa i owoce zadbasz o swoje zdrowie i inwestujesz w przyszłość. Dlatego warto o tym pamiętać i wdrożyć do swojej diety takie nawyki żywieniowe.

Ryś, mówi się, że to król polskich kotów. Jest po niedźwiedziu i wilku, trzecim, co do wielkości dużym drapieżnikiem w Europie. Charakterystycznymi znakami rozpoznawczymi rysia są zaokrąglone uszy, zakończone pędzelkami ciemnych włosów. Ich ciało natomiast zakończone jest krótkim ogonem. Ma też ma okrągłą głowę, długie, silne łapy i palce zakończone pazurami. Ryś zamieszkiwał niegdyś prawie całą Europę, Azję i Amerykę Północną. Obecnie zachował się już tylko w kilkunastu krajach Europy oraz w Azji i Ameryce. W Polsce niegdyś pospolity, występuje obecnie tylko na wschodzie i południu kraju. Podobnie jak każdy inny kot, także i ryś ma bardzo dobry słuch, wzrok i zmysł dotyku. Sprawnie wspina się na drzewa oraz skacze. Ryś to zwierzę mięsożerne, dlatego jego głównym pokarmem są głównie sarny, jelenie, młode łosie i dziki, ale też mniejsze ssaki, gryzonie i ptaki. Rysie wiodą samotny tryb życia. Wyjątkiem są samice prowadzące młode. Jego aktywność przejawia się najczęściej w nocy. Długo odpoczywa w ciągu dnia, a na łowy wyrusza właśnie w nocy. W czasie polowania skradają się, wykorzystując zwalone drzewa, krzewy, czy kępy wysokich traw. W taki sposób zbliżają się do ofiary, ponieważ nie są zbyt dobrymi biegaczami. Biegają szybko tylko na krótkich dystansach. Podczas takich podchodów skradają się całkowicie bezszelestnie. Rysie polują w samotności, a swoją zdobycz starannie ukrywają. Ich dzienne zapotrzebowanie na mięso wynosi od 1,5 do 2 kg.

Obecnie na świecie żyje ponad 40 milionów osłów. To ssaki, które należą do rodziny koniowatych . Pochodzą z Afryki, ale ponieważ ich udomowienie nastąpiło około 6000 lat temu obecnie mało kto kojarzy osła ze zwierzęciem egzotycznym. I małe kto wie, że osły zaprzyjaźniły się z człowiekiem jeszcze przed końmi. Charakterystyczną cechą wyglądu osła są długie uszy i cienki ogon zakończony kitką. Są to zwierzęta, które swoją aktywność wykazują najczęściej rano i wieczorem, a w porze upałów odpoczywają. Wyhodowano wiele ras, różniących się ubarwieniem, wielkością i temperamentem. Zwykle wysokość w kłębie mieści się w granicach 80-160 cm. Mają dobry zmysł słuchu, wzroku i węchu. Osły należą do charakternych zwierząt, a ich legendarny upór często daje o sobie znać. Nie znoszą samotności, więc kontakty z ludźmi i innymi zwierzętami są dla nich bardzo ważne. Na potrzeby żywieniowe osłów szczególnie wypływa ich pochodzenie. Są przystosowane do suchego, gorącego klimatu. Należą do zwierząt roślinożernych, a ich duże płaskie zęby wykorzystywane są do rozrywania i żucia roślinności. Głównym pożywieniem jest więc trawa, lubią też inne krzewy i rośliny pustynne. Osły, dzięki swojej łagodności i niewielkim gabarytom służą często terapeutycznej pracy z dziećmi, czyli tzw. onoterapii. Udomowione osły można spotkać we wszystkich częściach świata.

Surykatka to mały, drapieżny ssak. Jest to przedstawiciel rodziny mangustowatych. W naturze zamieszkuje południową część Afryki, głównie pustynię Kalahari. To zwierzę stadne, prowadzące dzienny tryb życia, które lubi przebywać na słońcu. Smukłe ciało surykatki pokrywa popielata sierść. Na grzbiecie występują czarne pręgi, a kończyny przednie zaopatrzone są w długie pazury, które pozwalają na sprawne kopanie tuneli w ziemi. Na terenie otwartym surykatki kopią nory, lecz gdy jest to możliwe, korzystają ze skalnych szczelin. Cała kolonia znika wówczas pod ziemią w bezpiecznym systemie jam i korytarzy. Stado tworzą 2-3 grupy rodzinne, liczące od 10 do 30 osobników. Surykatki to zwierzęta wszystkożerne. Podstawą ich diety są owady i inne drobne zwierzęta, między innymi węże, jaszczurki, drobne ptaki i ssaki, kłącza i korzenie oraz jaja ptasie i gadzie. Surykatki mają bardzo silnie rozwinięte zachowania socjalne, a każdy członek grupy ma swoje zadania. W trakcie żerowania minimum jeden z członków stada pełni rolę strażnika. Wdrapuje się na najwyższy punkt i przybiera charakterystyczną pionową pozycję. W razie zagrożenia daje sygnał całemu stadu do ucieczki. Inni członkowie szukają pożywienia, a jeszcze inni zajmują się kopaniem. W grupie surykatek występuje tak silna współzależność, że pojedyncze osobniki właściwie nie mają szansy przeżycia.